Ik eindigde mijn laatste ‘story’ met een quote. Gisteren heb ik alle oude verhalen weggehaald. Er zaten zelfs verhalen bij van 2012. Ik voelde dat het anders mag. Het is tijd om te vernieuwen. Dat gaan we letterlijk ook doen. Ons geweldige plek in Noord Portugal verruilen we voor een nieuwe plek in het hart van Frankrijk. Heel anders. Niet meer boven op een berg maar wel in een mooi authentiek Frans huis met genoeg grond om lekker met onze handen in de aarde te kunnen zijn. Dit was de quote:

“Don’t be afraid to start over
 It’s a chance to build something better this time”

Nu heb ik niet zozeer het gevoel dat het beter moet want dit was al perfect. Hier zijn we al heel tevreden en voelen we ons vervuld. Ik kan me wel heel erg vinden in de zin: ‘Don’t be afraid to start over’. 
Ik ben daar ook helemaal niet bang voor. Het is niet de eerste keer dat ik aan iets nieuws begin. Natuurlijk heb ik ook gedacht, gaan we nu dit paradijselijke plekje echt verlaten? Nu alles tot wasdom begint te komen. Het is zelfs zo dat voor het eerst de vuurpijlen bloeien in de voortuin en dat alle bomen die we geplant hebben nu echt beginnen te groeien. De vijver die we hebben gegraven is echt supermooi. Een heerlijke plek om te mediteren met het geluid van de kikkers. Wanneer ik dan terug loop naar boven….ja boven, want de vijver ligt 3 terrassen lager dan ons huis, dan kijk ik uit over het dal. Zo tussen de bomen door is het net een sprookje. Het heeft even geduurd voordat we de beslissing echt konden nemen….   om toch wat dichter bij de kinderen te gaan wonen. 

Zo hebben we de tijd genomen om afscheid te nemen van elke centimeter van het land. Ieder plekje heeft een andere energie. Gisteren bedachten we ineens om op ons Instagram kanaal te kijken wat we vanaf het begin daarop hebben geplaatst. Dat is toch wel even slikken hoor. Maar ons hart werd ook gevuld met warme gevoelens en we voelden blijdschap dat we die stap toen “gewoon” hebben genomen. 

Toen we voor de nieuwe eigenaren een lijstje maakten van alle fruitbomen die hier staan, kwamen we op meer dan 30 fruitbomen. Niet te geloven toch?! Hier hebben we overvloed in de ruimste zin van het woord ervaren. Mijn moeder zei nog: “Zet een kraam langs de weg met vijgen en pruimen”. “Leuk idee mam, maar iedereen heeft hier hetzelfde”. 
Wij merkten steeds meer dat het voor ons helemaal goed was om hier altijd te Zijn…  en ik zocht altijd naar balans. Met cursisten bezig zijn en op het land werken. Heel moeilijk vind ik het om te kiezen, want heel eerlijk, soms was het best veel, maar van beide word ik blij. 

We zijn aan het inpakken en wanneer het niet te heet is werken we nog op het land om het netjes achter te laten. Grappig hoe we nu beiden met andere ogen kijken. De ogen van de nieuwe eigenaren. Toen wij hier kwamen waren alle 7 terrassen leeg of er werden aardappelen, uien en Portugese kool verbouwd. De wijngaard slingerde van het ene terras naar het andere. Nu is er zoveel meer. Overal bloemen en mooie geurende struiken, een houthok, het gastenverblijf, het kippenhok, de vijver, overal terrassen en schaduwplekken. Dan worden we blij dat de nieuwe bewoners weer verder zullen gaan met wat wij hebben gerealiseerd. En natuurlijk ook met Saudade. Dat Portugese woord wat moeilijk onder woorden te brengen is. Ik denk dat “weemoed” er nog het dichtst bij komt. We kijken terug op hele mooie jaren en maken ons op voor het nieuwe. Met de wolkenluchten, de geur van eucalyptus, het hakken van hout en de vriendelijkheid van de Portugezen in ons hart, zijn we klaar voor een nieuw begin. Nieuwe verhalen gaan vanzelf ontstaan.