Vandaag was ik van plan om de nieuwsbrief te maken. Dat zou zeker gelukt zijn als ik bij thuiskomst niet had gezien dat voor het eerst de zoldertrap helemaal leeg was. Dat klinkt misschien raar, want wat maakt het uit of een zoldertrap nou vol of leeg is voor het schrijven van een nieuwsbrief? Normaal gesproken zou het me niet uitmaken, maar vandaag wel. Zolang we hier wonen ben ik gewend dat ik allerlei spullen op de trap moet ontwijken om boven te komen. Schoolboeken, kleding en soms een prachtige waterpijp, want dit is de trap naar de kamer van mijn jongste zoon. Ik loop naar boven, wetend wat ik daar aan zou treffen….. een kamer zonder bed. De eerste tekenen van zijn vertrek. Gelukkig zie ik nog wel het kleine vertrouwde spul, dus dat betekent dat het definitieve afscheid nog een paar dagen gerekt wordt.
De emoties
Ik kijk de kamer rond en voel een golf van emotie opkomen. Tranen lopen over mijn wangen. Er is een nieuw begin en tegelijkertijd ook een eind gekomen aan bijna 26 moederschap in de huidige vorm. Er zijn heel wat momenten geweest in die 26 jaar dat ik me afvroeg hoe ik het in mijn eentje zou redden. Ik herinner me nog goed, zo’n 13 jaar geleden dat moment dat ik het even niet meer zag zitten en mijn tranen de vrije loop liet terwijl de kinderen boven aan het spelen waren. Ik probeerde zo zachtjes mogelijk te huilen zodat ze er niets van meekregen. Op een bepaald moment hoorde ik mijn dochter tegen haar broertjes zeggen: ‘mama huilt’. Heel zachtjes kwamen ze alle drie naar beneden en met hun kleine armpjes om mijn nek probeerden ze me te troosten. ‘Komt wel weer goed hoor mam’, zei mijn dochter. Ik voelde het handje van mijn jongste zoon troostend over mijn hoofd aaien en de hand van de oudste op mijn schouder. Lachend keek ik dan op en zei: “even huilen hoor jongens, het ziet er erger uit dan het is, dus maak je maar geen zorgen. Ik had even een moeilijk moment”. 3 paar bezorgde ogen zorgden ervoor dat ik dan snel weer de draad oppakte en gingen ze weer verder spelen. Later die avond zaten we met z’n vieren op mijn bed en vertelde ik waarover ik zo verdrietig was. Ze kwamen dan met lieve en ludieke oplossingen waar we dan met elkaar hartelijk om moesten lachen.
En nu verlaat de laatste het ‘nest’ en naast het gevoel van leegte voel ik ook vreugde en ben ik heel blij voor hem. Ik geniet er enorm van hoe hij alles aan het regelen is. Ik heb me de laatste maanden regelmatig verwonderd. We hebben altijd mooie gesprekken en die zal ik missen. Niet alleen met hem maar ook met zijn vrienden die vaak eerst een tijdje bij ons beneden zaten alvorens ook zij die zoldertrap trotseerden.
Jongeren geven kleur en een frisse kijk
Ik geniet van jongeren. Ik luister graag naar hun verhalen. Zo koester ik niet alleen de mooie, verhelderende open gesprekken maar ook de manier waarop ze binnen komen. De één ploft neer en zit in stilte, de ander loopt naar het koffieapparaat om zichzelf en soms ook voor de anderen een heerlijke koffie te maken. Eén vriend loopt standaard naar de waterkan, schenkt zichzelf een glas in, om daar vervolgens mee naar boven te gaan. Ik kan daar enorm van genieten.
Tja, en kun je dan als moeder ook zeggen dat je de bergen was zult gaan missen? Of de plotselinge extra afwas die, nadat ik naar boven had geroepen dat de kasten weer leeg waren, hij dan al jonglerend naar beneden bracht? De smekende ogen, wetend dat het zijn beste manipulatietool is, wanneer hij vroeg of ik hem ‘even’ wilde masseren. Ze wisten, alle drie, op welke manier ze dingen voor elkaar konden krijgen. En ik wist het ook. Hoe fijn hebben we het met elkaar gehad. Hoe mooi en dankbaar voel ik me nu, na al die jaren, dat er 3 prachtige jongvolwassen mensen bij gekomen zijn, die deze wereld opfleuren. Elk op hun unieke manier. Hoe dankbaar ben ik ook dat nadat ik Henri heb ontmoet ook zij nog een aantal jaren konden genieten van iemand die altijd voor ze klaar stond. We zijn een happy family van inmiddels 7!
Een nieuwe tijd breekt aan
Voor mijn zoon is het een nieuw avontuur en voor mij betekent het dat het stiller is in huis. Terwijl hij niet luidruchtig is. De energetische band is alleen zo sterk. Het maakt totaal niet uit of hij nu hier is of aan de andere kant van de wereld. Het gaf ons altijd een soort rust om in elkaars nabijheid te zijn en we zo toch ons eigen leven konden hebben. Dat begon al toen hij nog heel klein was. Een jaar na mijn scheiding, vlak na zijn geboorte, besloot ik om zoveel mogelijk thuis te zijn bij de kinderen. Ik ging zelfstandig vanuit huis werken. Zo was ik er bijna altijd en kon ik werken en moeder zijn combineren.
Dus vandaag geen nieuwsbrief waarin ik wilde aankondigen nog 3 plekken vrij te hebben voor de jaaropleiding en dat over een maand maar liefst 3 online cursussen van start gaan, waarvan 1 gloednieuwe. En zo had ik nog een paar dingen die ik wilde delen. In plaats daarvan laat ik mijn tranen lopen, beleef ik dit moment ten volle en schrijf ik het op en zo is deze blog ontstaan. Misschien herken jij er ook iets in. Ik heb het hardop aan Henri voorgelezen om er geluid aan te geven en dat voelde bevrijdend.
Zo geef ik ruimte aan mijn gevoel en mogen mijn tranen van het naderend afscheid er zijn. Ik sta stil bij de schoonheid van de band die ik met mijn kinderen heb en hoef niets meer in te houden zoals ik dat vroeger wel heb gedaan. Dit is wat het is en terwijl het is opgeschreven, is doorvoeld, is beleefd …. mag het weer wegebben en krijgt het gevoel van ongelooflijk geluk en blijdschap alle ruimte. Want wat ben ik blij dat, door toe te staan, te doorleven en niets uit de weg te zijn gegaan, dit is ontstaan! Dit mooie voldane gevoel.
Elk einde heeft een nieuw begin, zeg ik altijd. Ieder van ons begint aan een nieuw hoofdstuk. Ik zal voor het eerst in 26 jaar de dagelijkse verantwoordelijkheid van het moederschap loslaten en de ruimte die daardoor vrijkomt anders gaan invullen.
Wat is het leven toch mooi. Alles voltrekt zich organisch. Nergens tegen vechtend, toestemming gevend om alles te laten ontstaan zodat het ongeziene gezien wordt en er nieuwe wegen bewandeld mogen worden.