Soms is het best veel
Ik heb een heerlijk leven, doe wat ik graag doe, kan mijn eigen tijd indelen en bij vlagen is het keihard werken. Door te leven in flow, de dingen te laten ontstaan zoals ze willen komen, kan het zijn dat een vakantieperiode plotseling toch een werkperiode wordt. Privé en werk lopen door elkaar en dat is ook helemaal goed want waarom zou het van elkaar gescheiden moeten zijn? Is het wel zo dat we een x aantal uren moeten werken en dan een x aantal uren vrij moeten zijn? Is het wel zo dat er 5 dagen gewerkt moet worden en dan 2 dagen rust? Is het wel zo dat je een heel jaar werkt en dan 2 of 3 weken totaal niets hoeft te doen? Is het wel zo dat dit concept vast moet staan? Door in die flow te leven kom ik deze vragen tegen. Toch kan ik niet helemaal elk moment doen wat ik wil doen. Er zijn vaststaande dingen zoals de lessen voor cursisten. Ik kan niet zeggen tegen een groep cursisten dat we vandaag geen les hebben omdat ik zin heb om mijn moeder te bezoeken. Andersom kan het ook niet. Alle cursisten bellen om te zeggen dat ik zo’n sublieme les heb voorbereid die ik nu graag wil doen. Er zijn nu eenmaal dingen die vast staan. En dat is ook fijn. Dat geeft structuur en ook een deadline voor mij zodat ik in beweging kom. Maar goed, zo kon ik een operatie die ik wilde ondergaan niet midden in een lesperiode plannen, maar deed dat in het begin van deze zomerstop. En 6 weken herstel is voor een ondernemer lang. Maar ook hierin vind ik mijn flow. Ik voel me dankbaar met alle hulp om me heen zoals mijn man en mijn zoon die samen alle huishoudelijke activiteiten op zich nemen en mij overal naar toe rijden. Na de operatie was ik een volle week niet in staat om ook maar iets te doen, maar na die week kon ik wel mijn laptop openklappen en had ik alle tijd om bijvoorbeeld de presentatie voor het webinar te maken. Ik vond het spannend vooral omdat ik dat nog niet eerder had gedaan. Inmiddels zijn de eerste 2 achter de rug. Een leuke nieuwe ervaring. De volgende staat gepland op 21 augustus.
Het hele jaar door krijg ik mails voornamelijk van vrouwen die geïnteresseerd zijn in de opleiding Encaustic Art Coach®. Dat heeft vaak een climax net voor september, voor de nieuwe lesperiode dus is het dan extra druk. Door de periode van herstel kwamen de webinars later dan ik had gepland en dus ook gedeeltelijk de extra vragen. Ik mag nog even niet fietsen, niet autorijden en ook nog niet aan een prachtig strand liggen dus we besloten om het af te wisselen. Een dag wandelen en een dag werken aan de nieuwe online cursus ‘Wat als dit het is?’. En een weekje helemaal niet werken kan ook later in het jaar nog. Best heerlijk om het zo te doen. Dat is wat mij betreft in flow leven. Laten ontstaan en zijn met dat wat er is.
Hilarische taferelen bij groenteboer in de Jordaan
Dat is niet altijd zo geweest. Ik heb niet altijd mijn eigen uren kunnen indelen. Jarenlang stond ik op dezelfde tijd op, nam ik op dezelfde tijd de bus naar mijn werk en kwam ik op dezelfde tijd thuis. Jarenlang had ik een 9 tot 5 baan en ook dat heb ik met veel plezier gedaan. Binnen die 9 tot 5 uur kon ik ook flow laten ontstaan waardoor ik het werken voor een werkgever niet als last zag, maar dat toch met veel plezier deed. Zelfs mijn allereerste baantje bij de groenteboer in de Jordaan in Amsterdam. Lindeman was toen een bekende groenteboer op de Elandsgracht. Keihard werken terwijl we de hele dag in de gaten werden gehouden door ‘die ouwe’. Dat was de vader van Freek Lindeman die de hele dag op het overzichtspunt bij de aardappelen stond. Een grote fiere man die met strakke hand de boel aan het werk hield. In die tijd, al zo’n 37 jaar geleden, had je nog van die ouderwetse weegschalen. Zo’n losse ovale schaal waar de groente in ging en dan wees de pijl aan wat het gewicht was. Niets digitaal uitrekenen, allemaal onthouden en zelf uitrekenen. Wat heb ik gelachen in die tijd. Mijn vriendin werkte daar ook en kon het niet laten om de boel op stelten te zetten. Het meeste plezier had ze als ze me plotseling kon laten schrikken. Dat deed ze graag als ik met een klant bezig was. Zo kon ik me een keer nog net aan die weegschaal vastgrijpen om te voorkomen dat ik midden tussen alle kratten met groenten terecht kwam. Je had me moeten zien hangen. Was niet de meest representatieve houding voor een ‘groentevrouw’. Achteraf natuurlijk vreselijk gelachen.
Ook in de tijd dat ik heel veel overwerkte bij PLAN Nederland. Avonden lang, weken achter elkaar omdat er duizenden aanmeldingen binnen kwamen naar aanleiding van een 1-minuut-spot op TV. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een slecht humeur had. Nu moet ik zeggen dat daar ook een groot deel overlevingsmechanisme bij zat. Daarover een keer een andere blog. Ik ging jarenlang veel te lang door en heb daardoor roofbouw gepleegd op mijn lichaam omdat ik geen grenzen aangaf. Tot 7 jaar terug was ik daar niet goed in, maar nu is mijn lieve lichaam met terugwerkende kracht aan het herstellen.
Het leven is één grote ervaring
Zo gaat dat in het leven. Alles is één grote ervaring. Door in het verleden gemaakte keuzes is mijn leven een bepaalde richting op gegaan. Dat zijn niet altijd makkelijke perioden geweest maar wel het gevolg van een keuze die ik zelf heb gemaakt. Inmiddels realiseer ik mij dat mijn leven altijd al in een flow is gegaan. Ik heb altijd al geresoneerd op impulsen. Maakte altijd al op basis van mijn intuïtie beslissingen. Daardoor kon ik van begin tot eind iets helemaal doorleven en doorvoelen en kan ik nu, jaren later, faciliteren en bedding geven tijdens de lessen. Door op dat gevoel te vertrouwen, te weten dat wanneer ik iets bedenk of ik werkelijk een signaal krijg, dat ik dan de beperkende overtuigingen of het niet gesproken woord van de ander al kan ervaren, voordat ze het zelf in de gaten hebben. Ik zie dat nu als een prachtige leidraad.
Zo sprak ik gisteren een zeer gedreven vrouw die al een tijdje aangeeft de opleiding Encaustic Art Coach® te willen doen. Ze gaf aan dat de afstand een probleem is. Ik voelde dat dit niet het enige struikelblok was en vroeg haar daarnaar. Dat klopte, ze was ook bang dat ik haar niet genoeg ruimte zou geven tijdens de opleiding omdat ik nogal stellig ben over het zomaar iets roepen over een tekening via social media. Na mijn uitleg over professionaliteit van een Coach en de kwaliteit van mijn opleiding begreep ze het en vertelde ze me er nu anders naar te kijken.
Een goede coach is integer
Een goede Coach roept niet zomaar dingen op social media over een ander. Integriteit staat bovenaan wat mij betreft. Open, eerlijk en integer. Dat zijn de pijlers van waaruit ik werk en ik verwacht dat ook van toekomstige Encaustic Art Coaches®. Zelfreflectie is een must tijdens het opleidingsjaar. De wil om te onderzoeken waar gedragspatronen vandaan komen en de bereidheid ze te laten gaan als ze niet dienend zijn. En vanuit die basis eigenheid ontdekken. Juist unieke kwaliteiten naar boven te laten komen door beperkende overtuigingen los te laten.
Werkelijke gedachten
Dat brengt me gelijk op het volgende. De ijsberg ken je misschien wel. Dat topje dat boven het water uitsteekt en het veel grotere blok dat niet zichtbaar is, onder water. Vaak wordt dat deel als onze kwaliteiten aangeduid. Wat we laten zien staat boven het water en wat we niet laten zien onder water. Of emoties. Dat wat we laten zien is boven water maar de werkelijke emoties liggen onder het water. Zo gaat dat vaak ook bij het uitspreken van werkelijke gevoelens. Het kleine stukje dat boven het water uitkomt is wat er uitgesproken wordt en het enorme blok dat onder water is dat zijn de werkelijke gedachten en/of onuitgesproken behoeften. En soms wordt er wel uitgesproken maar dan niet tegen de persoon waarover het gaat.
Als ik geen vraag stel kom ik niet bij het deel dat onder water ligt. Door mijn vraag aan deze vrouw konden werkelijke twijfels worden uitgesproken en was er een kans om uit te leggen hoe het werkelijk zit. Dit is maar een klein voorbeeld maar zo werkt het elke dag bij miljoenen mensen. Ze spreken zich niet uit en stellen geen vragen. Daardoor gaan dingen een eigen leven leiden en zijn er massa’s invullingen en projecties. Eigen pijn en verdriet worden dan vaak als de schuld van een ander gezien.
Trial and Error
En zo is het leven elke dag weer een kunst waarin we lijnen mogen tekenen en ze ook weer mogen uitgummen. We blazen soms wat harder om de restanten van het gummetje van het papier te laten verdwijnen zodat we weer met een schoon vel kunnen beginnen. Het is ‘trial and error’…telkens weer opnieuw en dat maakt het leven mooi en ook maakbaar.
