Het gebeurt allemaal Nu
Het is vroeg. Iedereen slaapt nog. Ik ben nog even alleen en dat zijn de fijnste momenten om te schrijven. In mijn nieuwe paperblanks boekje dat ik van mijn dochter heb gekregen met een mooi groen, wat Arabisch uitziend harde kaft en opgelegd met een zilver patroon. Terwijl ik dit schrijf gebeurt er al van alles. Ik wil netjes schrijven. Waarom eigenlijk? En voor wie schrijf ik eigenlijk?
Maar netjes schrijven betekent dat ik langzamer schrijf en dan voel ik gelijk wat druk. Alles wat door mijn hoofd gaat zijn vluchtige, voor mij interessante gedachten die ik wil opschrijven zodat ik ze zelf begin te snappen. Maar mijn hand is langzamer dan mijn vluchtige gedachten dus kan ik niets anders doen dan vertragen en in het moment schrijven. Zonder verwachting wat er op papier komt.
Dagelijks leven
Zo is het ook in het dagelijks leven. We verwachten, verlangen vaak van alles maar als we al die dingen die in ons hoofd zitten werkelijk willen doen, botsen we tegen het tijdsaspect op, dat overigens naar mijn idee slechts een perceptie is. Dus leven in het moment, heb ik gemerkt, levert mij in ieder geval, de meeste voldoening en verwondering op. Wat een mooi inzicht al terwijl ik nog maar net aan het schrijven ben.
Ik was van plan om over mijn gehechtheden te gaan schrijven. Ik ervaar dat aspect van ‘het moment’ als steeds mooier. Ik verbaas me hoeveel er aan het einde van de dag toch nog is gebeurd op de dagen dat ik van het ene moment in het andere leef. De dagen dat ik alles als vanzelf laat ontvouwen en minder verwachtingen heb over de uitkomst. Alle verwachtingen loslatend.
Ik las vanmorgen een stukje in het boek van Tom de Kok: “Wakker worden in een slapende wereld”. Een stuk dat gaat over de 3e en de 5e dimensie. Het lijkt zo makkelijk zoals zij, Tom/Robell het beschrijven. Ik begrijp wat er staat en lees het als waarheid voor mij op dit moment. Ik was deelnemer aan zijn pionierscursus, die nu in het boek is beschreven en terwijl ik sommige dingen nu nog eens terug lees, merk ik al dat er weer dingen in mij veranderd zijn. Zo snel gaat het op dit moment.
Ik wilde vandaag iets schrijven over iets waar mijn oog op viel vanmorgen, namelijk het loslaten van verwachtingen. Ik vroeg mij af in hoeverre ikzelf nog vasthoudt aan verwachtingen. Daar wilde ik mijn pen eens over het papier voor laten rollen en sprong daarom mijn bed uit. Schrijven helpt me om iets helder te krijgen. Waarom zou ik dan netjes moeten schrijven? Direct komt de opmerking van mijn dochter in mijn hoofd. ‘Mam, als jij er niet meer bent, dan wil ik jouw boekjes’. Ik zie haar vrolijke gezicht voor me. Ze zegt dat omdat ik het toen ze klein was, ooit eens zelf heb gezegd. Blijkbaar had ik de behoefte om mezelf uit te leggen aan de kinderen. Dat heeft ze onthouden en dat herhaalt ze soms. Dat doet ze op haar meest ontwapenende manier. Haar hoofd wat schuin, ogen een beetje gesloten en een lach die al haar mooie witte tanden laat zien. Wat een lieverd is het toch. Een mooie jonge vrouw met een enorme drive. Ze laat me regelmatig in de spiegel naar mijzelf kijken en helpt me met het toetsen of mijn uitspraken nog kloppen.
Verwachtingspatronen
Voor haar schrijf ik dus nu zo netjes. Om aan haar verwachtingen te kunnen voldoen. Dat is interessant. Zou ik zo netjes hebben geschreven als ik zou weten dat niemand het ooit zou lezen? De bedoeling van het schijven is om mijn eigen antwoorden te ont-dekken. En dat is precies, zij het met een omweg wat er nu gebeurt. ‘Waaraan ben ik nog gehecht’ was het uitgangspunt om vandaag over te gaan schrijven. Blijkbaar doe ik dus exact wat ik dacht dat er van mij verwacht wordt. Ik probeer aan een verwachting te voldoen die ik zelf in het leven heb geroepen. Zo, dat is interessant! Gaat het niet precies zo in het dagelijks leven? Zonder dat we het in de gaten hebben, sluipen verwachtingspatronen bij ons binnen en ontstaan daaruit de gehechtheden.
Zelfanalyse
Vanaf nu mag ik van mezelf dus gewoon weer rommelig schrijven. Onbewust schreef ik, vanaf haar vrolijke opmerking, aan haar. En dan roept het nog iets bij me op. Wat maakt dat ik dacht dat het interessant zou zijn voor de ander om dit te lezen? Het is mijn zoektocht, ik analyseer mijzelf als mens in deze dimensie. Totaal oninteressant voor de ander tenzij die ander met dezelfde analyse bezig is. Voor mijn kinderen is dat anders. Eerst dacht ik dat het misschien mooi zou zijn voor mijn kinderen om na te kunnen lezen wat ik door de jaren heen heb geschreven en meer niet. De boekjes van jaren geleden, toen ik nog zeer regelmatig dacht dat dingen mij overkwamen en dat ik moest overleven. Maar dat is niet waar. Net zoals ik groei door de dingen die ik las en lees, zo zou het ook voor hen kunnen zijn. Maar dat is niet mijn doel. Mijn doel is zelfanalyse. Want van al die honderden gedachten kan ik maar over één onderwerp schrijven en zo te zien ontstaat dat op het moment dat mijn pen het papier raakt.
Nadat ik dit dus in mijn mooie nieuwe boekje had opgeschreven, dacht ik, dit is best een leuk onderwerp voor een blog. Misschien zijn er wel meer mensen die dit ook zo ervaren of misschien breng ik jou, nu jij dit leest, op een idee. Ik ervaar het als de mooiste momenten van Zijn.
Gaan zitten en schrijven en dan de woorden toestaan om opgeschreven te worden, zonder verwachting.
Zo ga ik 2016 in. Elke dag kom ik dichter bij mezelf. Elke moment ervaar ik mijzelf anders. Elk moment is zo ongelooflijk waardevol voor mij, ongeacht de beleving.
Wat verwacht ik van 2016?
Niets, helemaal niets. Het nieuwe jaar gaat zich vanzelf ontvouwen, net zoals deze blog is ontstaan. Ik wens jou voor 2016 jouw wensen, wat deze ook zullen zijn.
Alles is zoals het moet zijn, voor jou en voor mij.
Liefs