Jeanette kwam weer even langs….
Tranen rolden gisteren over mijn wangen toen ik de zachte warme wind over mijn lichaam voelde en met mijn haar speelde dat onder mijn fietshelm uit kwam. Ik lachte en fietste en voelde vrijheid. Het lachen ging al snel over in huilen. Zo intens gelukkig voelde ik me. Eindelijk na ruim een half jaar zat ik weer voor het eerst op de mountainbike. Voorzichtig aftastend hoe de grond onder mijn wielen voelde. Herstellende van een Frozen Shoulder die ervoor zorgde dat ik heel weinig in beweging kon komen. Niet wandelen, niet fietsen en zeker niet op de mountainbike. We besloten een mountainbike route door het bos te nemen en als het niet zou gaan zouden we weer omkeren. Maar die optie was er al snel niet meer. Heerlijk om dwars door het bos te fietsen. Ik besefte me hoe dankbaar ik me voelde. Om weer te kunnen genieten van deze fietstocht, maar ook om weer te kunnen wandelen zonder dat ik bij elke ademhaling een pijnscheut door mijn arm voelde. De afgelopen weken ben ik steeds weer begonnen met kleinere stukjes hardlopen en zochten mijn man en ik de “trage tochten” weer op. Daar genieten we met volle teugen van. Rugzak mee met water en wat te eten en dan lekker dwalen door het landschap. Het was een mooie boodschap die de Frozen Shoulder mij vorig jaar bracht. Terwijl ik dit schreef komen de eerste zinnen van “Groovy” bij me binnen van Simon & Garfunkel. ‘Slow down, you move too fast, you’ve got to make the morning last……’ Ik glimlach. Ja dat was het. Het ontstaan van Close2Nature had zowel op fysiek, spiritueel en emotioneel gebied nogal wat voeten in de aarde gehad en mijn schouder gaf aan dat het tijd was om het wat rustiger aan te doen. Alleen was ik wat traag van begrip en begreep de boodschap pas toen ik niets anders meer kon dan zitten. Van de bank naar de eettafel en van de eettafel weer naar bed om na een paar minuten weer op te staan omdat mijn arm nog pijnlijker was bij het liggen. Gisteren tijdens het fietsen voelde ik het leven weer ten volle door me heen stromen. 20 kilometer hebben we genoten en toen was het ook genoeg.
Vandaag bezocht ik weer de arts die ik godzijdank van een lieve vriendin had doorgekregen. Een Ethiopatisch arts in Lonneker. Al na het tweede bezoek kon ik stoppen met pijnstillers en alhoewel het nog wel even kan duren voordat ik mijn arm weer helemaal kan bewegen ben ik blij met elke verbetering. We hebben een paar dagen vrij en besloten om na het bezoek aan de arts om een “trage tocht” te wandelen. Even snel voordat we vertrokken zocht mijn man een tocht uit in Noord-Oost Twente. Na mijn bezoek aan de arts reden we naar Losser. Ik weet niet meer het precieze moment maar plotseling kwam Jeanette weer in mijn hoofd. Vorig jaar schreef ik een blog over synchroniciteiten. Over Jeanette, deze bijzondere vrouw die niet meer leeft en plotseling in mijn leven verscheen. Een lichte schok ging er door me heen. ‘O ja, het is vandaag weer Blauwe Aap-dag en het verbaast me niets dat Jeanette van zich laat horen’ zei ik tegen mijn man. Jeanette was op een Blauwe Aap, toon 1 dag geboren, 96 jaar geleden. In Auschwitz is ze samen met haar ouders en haar broer overleden toen ze nog maar 23 jaar was. Het is bizar hoeveel ik op haar lijk. Zeker nu ik mijn haar wat langer heb. Ik werd stil, want ik merkte dat de trage tocht die mijn man had gekozen gedeeltelijk door Duitsland ging. Ik realiseerde me dat het vandaag ook dodenherdenking is. Dat was even slikken.
Naar binnen
Het eerste half uur nadat we de tocht begonnen kon ik nauwelijks genieten van mijn omgeving. Ik bevond me tussen twee werelden. De wereld van Jeanette en die van mij. Overigens is Jeanette niet direct familie van mij. Haar over-, over-, overgrootvader en die van mij waren broers. Toch was het heel raar. Vorig jaar kwam ik haar voor het eerst tegen bij het uitzoeken van mijn stamboom en nu vandaag, op Blauwe Aap toon 5, op 4 mei, tijdens deze “trage tocht”, verschijnt ze weer in mijn gedachten. Mijn gedachten dwalen af terwijl een prachtig landschap aan me voorbijtrekt.
Vrijheid, wat is dat eigenlijk? Hoe vrij voel je je als je met allemaal mensen op een boot stapt op weg naar vrijheid. Waren de mensen die een paar weken geleden zijn omgekomen op dat veel te volle bootje blij toen ze aan boord kwamen? Dachten ze werkelijk dat ze hun vrijheid tegemoet zouden gaan? Hoe verloren moeten zij zich hebben gevoeld, strijdend voor hun leven, om vervolgens uiteindelijk samen met je kinderen te verdrinken. Hoe wrang is het dan dat relatief veel Nederlanders, met alle luxe die ze hebben, bang zijn om het land te moeten delen met vluchtelingen en dus blij waren dat ze verdronken?
En nu, nu ik hier loop, kijk naar de boerderijen die links en rechts achter de bomen verschijnen. Boerderijen die zeker net zo oud zijn als Jeanette vandaag zou zijn geweest. Vragen zoals: wie woonde hier ten tijde van de oorlog, zo dicht bij Nederland? Ging hun dagelijks leven door? Maakten deze mensen zich zorgen? Waren ze het met het beleid eens? Wisten ze werkelijk niet dat er miljoenen joden werden vermoord op de meest vreselijke manieren? En hoe zit dat dan nu in de Gazastrook? Hoe komt het dat de wereld toekijkt hoe Palestijnen worden uitgemoord, verjaagd en vernederd? Om dan nog maar niet te spreken over alle andere plekken op de Aarde waar de ene mens de andere doodt. Ik vraag Jeanette hoe het komt dat ze juist vandaag bij me verschijnt? Ze laat me zien dat vrijheid nergens is, alleen in onszelf. Een jonge Duitse man van rond de 25 jaar passeert ons. Wat zou hij nog weten van de oorlog? Welke verhalen heeft hij meegekregen? En zo realiseer ik me weer eens te meer dat het niet dit of dat is. Niet wit of zwart, niet dood of levend, niet vrij of gevangen. Het zit ergens daar tussenin. Het schemergebied. Zo zijn er vele verhalen van overgrootouders die de oorlog hebben meegemaakt op hun geheel eigen wijze. Die verhalen geven ze door, maar klopte dat? Is het niet erg lastig dat wij mensen geen overall view hebben zodat we heel snel kunnen zien of iets klopt of niet en daarop gebaseerd, onze beslissingen kunnen maken? Is dat wat de meeste mensen tegen houdt? Dat niemand meer precies weet hoe iets tot stand kwam en we daarom maar niets doen of hopen dat het zich vanzelf oplost.
Eigen waarheid
Alles heeft een eigen verhaal. Iedereen heeft zijn eigen waarheid die inmiddels zo complex is geworden dat iedereen gelijk heeft. Of het nu om de tweede wereldoorlog gaat of over Monsanto of over allerlei andere mensen die zich laten leiden door geld en macht. Ik volg mijn eigen waarheid en respecteer ieders verhaal. Ook al voelen we ons dagelijks machteloos tegen het geweld in de wereld toch denk ik dat we iets kunnen doen. We kunnen massaal kiezen voor het pad van liefde en respect voor onszelf en de ander inclusief alles dat leeft op onze mooie Aarde.
Zoals Jeanette vandaag liet zien is de dood niet het einde. Misschien leven je voorouders in jou voort. We krijgen dagelijks mooie kansen om onszelf te aanschouwen. Om te kijken wat er in ons leeft, waar onze woede vandaan komt. Niet altijd leuk maar zeer waardevol.
Dat realiserend kon ik gaan genieten van de weg door Duitsland. “Ik weet dat je er bent Jeanette. Ik hoor je en ik voel je en ik zie je. Je bent niet vergeten. Dank je dat je even langs kwam. Dat we de wandeling door Duitsland samen konden beleven en er samen van hebben genoten.”
In Lak’ech ~ Ik ben een andere jij