Mam, ik kom uit een lantaarnpaal
Een paar weken geleden heb ik mijzelf voorgesteld bij de groep Vrouw & Verbinding op Facebook. Hartverwarmende reacties ontving ik na afloop van de plaatsing. Verrast werd ik door een telefoontje van een vrouw. Ze was zo geraakt door mijn verhaal dat ze de behoefte voelde om mij te bellen en haar verhaal te delen. Geboeid luisterde ik naar haar verhaal omdat ik direct kon horen dat ze pijnlijke momenten van niet begrepen te zijn heeft meegemaakt.
Haar verhaal
Toen ze klein was vertelde ze haar moeder dat ze wist waar ze vandaan kwam. Haar moeder vroeg dan: “O ja? Waar vandaan dan?” “Ik kom uit een lantaarnpaal” zei het meisje stellig. Haar moeder begon te lachen. “Uit een lantaarnpaal?” “Ja mamma, je gaat eerst door een hele donkere tunnel en dan plotseling kom je uit bij het licht.” Het verhaal van de lantaarnpaal ging de hele familie door en iedereen moest er vermakelijk om lachen. Het feit dat ze niet begrepen werd en ook nog dat er om gelachen werd deed haar destijds verdriet. Tijdens verjaardagen, als iedereen het gezellig had dan vroegen ze of ze nog eens wilde vertellen waar ze vandaan kwam, alsof het een goede mop was. Dan lachte iedereen en voelde ze zich weer niet begrepen. Door het lezen van het stukje dat ik op Facebook schreef kwamen haar herinneringen weer naar boven.
Dankbaar
Wat ik bijzonder vond was haar inzicht over het geheel. Want ze vroeg zich af wat er gebeurd was als ze niet hadden gelachen? Dat ze haar opmerking bijvoorbeeld hadden genegeerd? Dan was zij misschien haar afkomst wel vergeten. Want die lantaarnpaal symboliseert voor haar hoe zij als ziel heeft gekozen om hier te zijn.
Ze was dus dankbaar voor die momenten dat ze niet begrepen werd want dat hield de herinnering van waar ze vandaan komt, vers. Na afloop van ons gesprek schreef ik haar dat het woord ‘lantaarnpaal’ nu een totaal nieuwe betekenis voor mij had gekregen.
Indianennaam
Haar verhaal deed me terugdenken aan mijn eigen kinderen. Vooral één van de drie had hele stellige uitspraken over zijn werkelijke naam. Als ik hem riep dan zei hij dat hij niet zo heette en hij vertelde me dan hoe ik hem wel moest noemen. Dan vroeg ik welke naam hij dan wilde dat ik zou gebruiken. Hij noemde dan een naam waar de andere twee steeds hartelijk om moesten lachen. Dan werd hij zo boos dat ik regelmatig tussenbeide moest komen om het niet te laten escaleren. Vervolgens spraken we er met zijn vieren over in de hoop dat ze zijn verhaal wat serieuzer zouden nemen. Dat lukte niet echt zo geweldig want ze bleven er maar om lachen. Nu ze beide volwassen zijn begrijpen ze hem veel beter. We lachen er nog wel eens om maar meer op een reflectieve manier. Zouden ze eraan gewend zijn geraakt denk je? Of is het een combinatie van de huidige tijd waarin veel meer kinderen gevoelens over hoog gevoeligheid met elkaar delen? Ik denk beide.
Maar ik dwaal af. Toen deze lieve vrouw mij belde en haar gevoel met me deelde, toen dacht ik, ja dat klopt, ook bij mijn zoon en de andere leden van mijn gezin is het blijven hangen doordat de anderen om hem lachten. De naam die hij destijds noemde was duidelijk geen Nederlandse naam. Hij vertaalde zelf zijn Indiaanse naam in, een voor ons makkelijk te begrijpen naam. Ik ben blij dat ik hem altijd serieus heb genomen. Op de momenten dat het moeilijk was, dat hij van alles waarnam wat hij niet fijn vond, was ik zijn beste maatje. We spraken dan over zijn belevenissen en als hij bang was dan nam ik hem lekker bij me en troostte hem. Dan kroop hij helemaal tegen me aan tot hij zich weer veilig voelde.
Er zitten dus twee kanten aan het verhaal. Zoals altijd aan elk verhaal. Omdat de anderen om hem lachten, weten we nu de naam nog steeds en spreken we daar met respect over. Ik heb begrepen van de vrouw die me belde dat het bij haar ook zo is gegaan. Maar eigenlijk is het niet belangrijk wat een ander er van vind. Wie weet wat er verborgen ligt in die boodschap voor deze vrouw? Ik voel me dankbaar dat ik open kon staan voor zijn belevenissen ook al vond ik het in die tijd best eng. Door deze gebeurtenissen werd ik namelijk aangespoord om mijn diepste Zijn te gaan ont-dekken dus daar was het ook goed voor.
De nieuwe tijd
In mijn praktijk kom ik deze kinderen ook tegen. Kinderen die hoogsensitief zijn en zich niet begrepen voelen door ouders, vriendjes of school. Maar ook volwassenen die iets dergelijks als kind hebben meegemaakt. Ik help ze dan om helder te krijgen wat belangrijk voor ze is zodat ze steeds meer hun eigen kracht gaan ontdekken.
Zou het niet fijn zijn als deze kinderen zich vanaf het eerste moment begrepen voelen? Ik vind van wel, want dergelijke gebeurtenissen helpen je juist om je eigen kracht te ontdekken. Je bent namelijk niet afhankelijk van een ander of jij je goed of slecht mag voelen. Want wie weet ligt er ook voor jou een mooie boodschap verborgen in het gedrag van een ander. Je kunt dan vragen stellen als: “Wat kan ik leren van het gedrag van een ander?” of “Wat is de verborgen boodschap voor mij?”.
Magische boodschappen
Terwijl ik dit schrijf komt er een blog van iemand anders in mijn gedachten. Van iemand die in de plaatselijke politiek actief was. Als ik de blogs lees dan is het één opeenvolging van teleurstellingen. Alle blogs gaan over wat de ander fout heeft gedaan waardoor de blogschrijver zich gedupeerd voelt. In bijna elke blog worden de negatieve ervaringen uit de jeugd en het mislukte huwelijk erbij gehaald om de lezers te laten weten dat het leven van de blogschrijver niet makkelijk is. Zo’n blog intrigeert me. Blijkbaar lukt het de blogger niet goed om te reflecteren. Het lijkt mij namelijk wel heel handig om dat wel te kunnen, als je een bijdrage wilt leveren in de plaatselijke politiek. En als deze persoon dan representatief is voor de rest van de politiek….dan is dat echt een gemiste kans voor onze samenleving. Ik zou dan liever kiezen voor de vrouw die me belde. Dat zou dan een zelf-reflecterend raadslid geweest kunnen zijn.