spiegel

De afgelopen dagen waren anders dan andere dagen. Alhoewel de energie van elke dag, elk uur en elke minuut anders kan zijn, waren deze dagen toch echt heel anders.

Toen we vorige week bij onze buddy’s op bezoek gingen na onze vakantie, kwam ik op het idee om voor te stellen dat hun dochter een paar dagen bij ons zou logeren. Even weg uit haar omgeving, even los van haar ouders zodat beiden wat meer privacy konden hebben.

Wij doen mee aan het “Buddy to Buddy” project in Zutphen waar mensen, die net in Nederland zijn, met Nederlanders in contact worden gebracht, om zo op een hele speelse manier te integreren. Een mooie uitwisseling. Na onze eerste buddy, een jonge man uit Eritrea leek het ons leuk om het nog eens te doen. In elk contact met de ander leren we iets.

Toen ik het voorstel deed, was er zowel enthousiasme als een beetje spanning te voelen, want het zou de eerste keer na hun vlucht uit Syrië zijn dat ze niet bij elkaar zouden zijn. Ze hebben zoveel met elkaar meegemaakt dat het niet bij elkaar zijn voor een dag of 3 als een soort afscheid voelde. Het was hartverwarmend en ook een beetje ongemakkelijk om hun afscheid te zien toen we haar voor een paar dagen kwamen ophalen. In feite zouden ze elkaar maar 2 hele dagen niet zien en toch voelde het afscheid als dieper.

Wat als een leuk spontaan idee uit mijn mond vloog, bleek op meerdere vlakken zeer interessant te zijn. Ik vind het leuk om daar over te schrijven. Al schrijvend komen er altijd nog meer inzichten en die deel ik graag met je. Alhoewel we de afgelopen 4 maanden een mooie vriendschap hebben ervaren met onze buddy’s merkten we, eenmaal thuisgekomen, dat het toch wat ongemakkelijk aanvoelde voor ons alle 3. Onze logé was alleen tijdens hun vlucht uit Syrië een kleine 2 maanden zonder haar moeder geweest. 2 maanden van spanning of ze elkaar weer zouden zien. Die herinnering werd levendiger toen ze alleen met haar roze tas bij ons binnenstapte.

“Ik geef mijn moeder elke ochtend en avond een knuffel”

In onze meditatiekamer, waar het schilderij van 120 x 120 cm een groot deel van de muur van de kamer inneemt, had ik een gezellige plek voor haar gemaakt en ze vertelde dat ze al had gehoopt dat ze daar zou mogen slapen. Aan de ene kant op de muur het grote doek dat de doorgang representeert naar verschillende realiteiten/dimensies en aan de andere kant het schilderij dat ik ‘Differences and Similarities’ heb genoemd. Met haar armen uitgestrekt naar me toe lopend en een grote, iets onzekere glimlach kwam ze naar me toe lopen. “Ik geef mijn moeder elke ochtend en avond een knuffel”.  En zo stonden we daar en ging er van alles door me heen. Door haar kleine gestalte, haar stevige greep om mijn middel en het besef wat ze al had meegemaakt in haar jonge leven, werden mijn moedergevoelens als de kus op het hoofd van Doornroosje wakker. Heerlijk voelde dat. Mijn kinderen zijn al een tijdje de deur uit. Tijdens dit moment merkte ik nog eens hoe fijn het altijd is om mijn kinderen even tegen me aan te voelen. Als een Lemniscaat stroomt de liefde die we voor elkaar voelen dan door ons heen, net als op dat moment. Wat heerlijk is het toch om moeder, om vrouw te zijn.

We doen dingen achter elkaar die ik al lang niet meer doe. De ene avond naar de bioscoop, de volgende dag naar Amsterdam, om vandaag ons voor te bereiden op een dag bij Buiten Natuurlijk Creatief in Brabant. En als zij allemaal weer terug zijn ‘in the camp’ (zoals zij het noemen), dan ga ik de volgende dag naar een workshop schapenvacht vilten. Van de ene energie in de andere. Het is veel en tegelijkertijd supermooi. Ik ervaar contrasten.

Het voelt als een korte vakantie telkens in een andere realiteit. Eentje waardoor ik weer eens word bevestigd dat we van het ene op het andere moment iets totaal anders kunnen beleven. Ik zeg het ook vaak tegen cursisten. Kleed je eens totaal anders en ervaar dan hoe dat voelt. We kunnen steeds kiezen wat we willen beleven. We kunnen ons onderdompelen in een ‘andere wereld’. Ik vind het vooral leuk om te ervaren en te observeren wat er gebeurt. Zo merkten we dat mensen naar ons kijken met grote vraagtekens in hun ogen. Ik kon ze horen denken: Hoe zit dat met die mensen. Twee Nederlanders met een meisje met een hoofddoek? En als ik samen met haar liep en zij mijn hand pakte dan kon ik ze bijna horen denken dat de moeder, ik dus, geen hoofddoek droeg en haar dochter wel. Ik vond het interessant. En er is ook verschil of we in onze woonplaats zijn of in Amsterdam. En dan was het in Amsterdam nog weer anders op de toeristische plekken of in woonwijken. Al met al mooie momenten voor observatie.

Over het algemeen merken we dat wanneer we met onze buddy’s iets leuks doen dat er veel naar ons wordt gekeken. Ik kan steeds verschillende energieën waarnemen. Van medelijden naar verwondering maar ook van boosheid en irritatie.

Elkaars ‘naakte’ gelijkenissen kunnen zien en ervaren

Het ervaren van contrasten is voor mij altijd interessant. Zo ervaar ik mezelf. Ik ervaar of ik passief of actief wil reageren. Toen we op vakantie waren merkte ik dat ik actief wilde reageren toen de eigenaresse van de plek waar we verbleven een zeer ongenuanceerd oordeel had over mensen die voor of tegen de leider van het land waren en zij suggereerde daarmee precies wie dat waren. Met haar aanname sloeg ze compleet de plank mis en ik merkte dat alles in mij in opstand kwam. Het was een prachtig moment van zelfonderzoek. Ik kon ervaren wat haar nogal luidruchtige aannames met mij deden. Ik koos ervoor om te blijven observeren, maar ik kan je zeggen dat het meerdere keren moeilijk was.

Ik ben blij dat ik geleerd heb, niet altijd meteen te reageren. Dat was toen ik jonger was wel anders. Als er in mijn ogen onrecht werd aangedaan dan sprong ik meteen in de bres. Dat bracht me wel eens in vervelende situaties. Naarmate ik meer kon observeren en contempleren merkte ik dat ik veel vanuit onverwerkte pijn reageerde. De oude wijsheid “tot 10 tellen” was niet mijn sterkste kant.  Het blijft altijd interessant om af te wegen wanneer we wel of niet van ons af moeten bijten en welke wijze het meest effectief is. Vanuit liefde en zachtheid of even een spreekwoordelijke ‘slap in the face’.

We hebben prachtige gesprekken met onze buddy’s die wel iets meer moeite kosten, omdat we met elkaar een taal spreken die niet onze eigen taal is. Maar juist dat, het ervaren van onze eigen taal, onze eigenheid, onze eigen blauwdruk, dat zijn kadootjes die ik niet zou willen missen. Niets is echt zwart/wit. Alles wordt gekleurd door onze ervaringen zo ook de sterke aanname van de vrouw in Turkije. Het kan zijn dat er nog onmacht, boosheid of verdriet is waardoor ze zich op deze wijze is gaan uiten. Wat ik voor mezelf mooi vind is hoe ik kon kiezen ermee om te gaan en mijn emoties daarover kon uitpluizen. Dat had niets met deze vrouw te maken en zo is elke situatie er een om onszelf te onderzoeken.

Tijdens het werken met ‘Intuïtief coachen met Encaustic & Art’ gaat het precies hetzelfde. Geen vaste betekenissen verbinden aan een tekening, maar op reis gaan en onderzoeken. Het is altijd leerzaam voor zowel de coach als cliënt.

Mooi dat onze logé graag in die kamer wilde slapen waar ‘differences & similarities’ en het andere schilderij, niet alleen tegen over elkaar aan de muur hangen, maar die haar, misschien wel onbewust, het vertrouwen geven dat alles goed is zoals het is en dat we elkaar kunnen zien vanuit ons hart.  Elkaars ‘naakte’ gelijkenissen kunnen zien en ervaren.