Het is vroeg. Eigenlijk hoef ik nog niet op te staan maar ik heb zin om in alle vroegte te genieten van het begin van een nieuwe dag. Ik hoor mijn man beneden zich voorbereiden op een nieuwe werkdag. We drinken een kopje thee en dan gaat hij op pad. Heerlijk is het dan om in alle stilte de haard aan te maken. De rest slaapt nog en ik staar in het vuur. Het vuur raast en geeft ook rust. Doet me denken aan het Blauwe Storm levenspad waar we op dit moment in zitten, volgens de Tzolkin. Een intens levenspad dat niet ongemerkt voorbij gaat. Als ik in het vuur kijk realiseer ik me dat het apart is voor mij om dit keer de storm zelf èn het oog van de storm tegelijk te ervaren. Totaal anders dan in het verleden. Ik geloof dat ik toen alleen de storm voelde en niet de rust die ook in elke storm zit.
Stormachtige periodes
En nu, nu ervaar ik dat het een stormachtige periode is . Voornamelijk in mijn werk zijn er veel nieuwe veranderingen die stormachtig over me heen komen maar die ik met een innerlijke stilte beleef die ongelooflijk is. Het is wel een spannende tijd. Het nieuwe onderdeel van mijn praktijk Close2Nature is een feit. Zencaustic is geboren. Het idee bestond al een tijdje en het is bijna eng om te zien hoe alle puzzelstukjes als dominostenen in elkaar lijken te vallen. Het voelt als niet te stoppen.
Uniek in Nederland
Uniek in Nederland is het opleiden van coaches, therapeuten, leraren en begeleiders met intuïtief wastekenen als tool en dat is nu net wat ik superleuk vind om te doen. De afgelopen maanden ben ik bezig geweest met het schrijven van het eerste deel, een basis training. Toen ik daar mee bezig was leek het me handig om het gedeelte opleiden van coaches gescheiden te houden van mijn praktijk Close2Nature.
Zencaustic
Intuïtief wastekenen is vooral meditatief en zo leek het me goed om die brug te slaan tussen Zen en Encaustic en zo is ‘ Zencaustic’ ontstaan. In het Witte wereldoverbrugger levenspad op toon 7. Op een toon 7 dag mag je je wensen de kosmos ingooien. Dat heb ik op die dag heel bewust gedaan. Alhoewel je wens na 20 dagen signalen gaat afgeven begon het bij mij meteen al te stormen. De 14 dagen daarna ben ik in een soort van rollercoaster van gebeurtenissen terecht ben gekomen. Alhoewel ik daar nog wel een tijdje over door kan schrijven, wil ik toch graag met je delen hoe ik die storm om me heen zie en gadesla.
Transformeren
Zoals ik al schreef, heb ik de afgelopen weken voornamelijk geschreven aan de training. Op mijn bijna dagelijkse rondje fietsen en een aantal cliënten na, had ik weinig contact met de buitenwereld. Zelfs de kinderen deden de boodschappen. Toch kon ik de storm, de chaos in de buitenwereld heel goed voelen. Om me heen gebeurt er van alles en nog wat. Als ik af en toe op Facebook kijk dan komt het ene na het andere bericht bij me binnen. Bijna iedereen zit in een transformatie proces, zo komt het op mij over. Of we nu willen of niet, we lijken door een onzichtbare kracht te worden voortgestuwd en de tijd van eigen inbreng voorbij is. De aarde heeft haast om zich te herstellen. Wij mensen hebben de aarde te veel voor lief genomen. We hebben niet zelf nagedacht of onze acties ook goed zouden zijn voor de aarde. De aarde die ons draagt, die ons steeds weer nieuwe kansen gaf. Maar wij, met zijn allen, lieten ons leiden door regeringen en dachten dat zij het wel zouden weten en namen vanzelfsprekend aan dat zij te goede trouw waren. Ik geloof dat we ontvangen wat we creëren. Mensen zijn bezig met zichzelf staande te houden in een systeem waar we de grootte nauwelijks van kunnen vatten, dat het moeilijk lijkt om overzicht te krijgen. Vaak kunnen we, als het om onszelf gaat, niet zo goed vanuit een groter of hoger perspectief kijken wat er nu werkelijk gaande is. Ik zie en hoor veel mensen om me heen die afscheid namen van een dierbare. Andere die het nieuwe langverwachte wilde verwelkomen maar obstakels ervaren op hun weg. Weer anderen die hun vaste baan kwijt raken of moeten verhuizen. Van een afstandje lijkt het net of iedereen door elkaar aan het rennen is. Maar waar naartoe? Waar willen we in hemelsnaam met zijn allen naartoe? Wat is het doel?
De race tegen onszelf
In het oog van de storm zie ik alles anders. Zie ik een ratrace die eigenlijk een race is tegen onszelf. Pas in het oog van de storm kun je zien wat er werkelijk speelt en waar je weg werkelijk naar toe gaat. Daar in die stilte zie je duidelijk je taak, je doel, je uitdaging, je passie, je verlangen, je bijdrage aan het grote geheel. We zijn allemaal onderdeel van dat grote geheel en als we ons even terugtrekken in dat oog van die storm dan weten we het. En als we het weten dan mogen we stappen zetten. Ik wil groeien in het leveren van mijn bijdrage aan het grote geheel. Niet alleen aan de aarde maar aan alles wat samenhangt. Alleen ik kan mijzelf veranderen, stappen zetten en ze weer aanpassen, me op glad ijs begeven of me verstoppen. Alleen ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen groei of achteruitgang. Jij ook! Niemand kan het voor je doen. En stel nu dat we onszelf gunnen om even die stilte op te zoeken…..en dan ook echt het verlangen van onze ziel zouden volgen? Heb je enig idee wat dat ons allemaal zou kunnen brengen? Wat voor effect dat zal hebben op de aarde? Op het grote geheel? Die gedachten wakkert de storm in mij weer aan. Geeft me een euforisch gevoel en dat is waar ik graag mijn bijdrage aan lever.
Ik wens je de stilte van de storm ; )