Donderdag was het Internationale vrouwendag. Het perfecte moment om me een middag onder te dompelen met verf en kwast. Eigenlijk heb ik niet zoveel met al die speciale dagen. Ik resoneer het liefst in het moment. Als bedrijf wordt dit me wel altijd geadviseerd. Overal moet je dan wat van vinden en je bedrijf vooral met elke speciale dag laten zien. Oliebollendag, Vriendinnendag, Dag van het Kind, Dag voor de Hond, Dag voor opa’s, broers, zussen …. en ga zo maar door. Ik liet al die Facebookberichtjes aan me voorbijgaan totdat ik van meerdere vrouwen appjes kreeg. Mooie spreuken, prachtige foto’s en ze brachten een glimlach op mijn gezicht. Ik besloot om ze een bericht terug en ook een mooi plaatje door te sturen naar de vrouwen waar ik een speciale band mee heb. Ik begon met mijn dochter. Terwijl ik haar naam zag werd ik al helemaal vrolijk en zag ik haar mooie gezicht voor me. Ik stuurde met die gevoelens het bericht. Vervolgens liep ik mijn WhatsApp contactenlijst na …. en bij elke vrouw voelde ik iets bijzonders en iets totaal anders. Ik realiseerde me dat er de afgelopen jaren zoveel vrouwen in mijn leven zijn gekomen door mijn werk met Close2Nature, dat het niet te doen was om ze allemaal een bericht te sturen. Eigenlijk zou dan een Facebookbericht handiger zijn. Met al die commotie over zichtbaarheid van berichten in social media leek me dat geen goed idee. Bovendien ben ik meer iemand die het graag persoonlijk tegen iemand zegt. Terwijl ik al die berichtjes aan het versturen was, kreeg ik van sommigen ook al antwoord terug en voor ik het wist was ik een heel uur bezig met alsjeblieft en dankjewel te zeggen. Tijdrovend maar wel supermooi. Ik kon niet iedere vrouw een bericht sturen en dat deed ik dan ook niet. Erbij stilstaan en er mee bezig zijn was wel interessant genoeg om er een blog over te schrijven.

Door stil te staan bij het effect van liefdevolle aandacht raak ik vervuld met dankbaarheid. De afgelopen weken ging het er in mijn directe omgeving van familie, vrienden en cursisten aardig turbulent aan toe. Ik ken inmiddels zoveel vrouwen dat het voor mij niet te doen is om er voor iedereen te zijn. Om me dan op zo’n moment te realiseren dat we echt maar een fractie van een seconde nodig hebben om in contact te komen met wie we maar willen, dat is super bijzonder en verwonderend.

De volgende morgen lag ik nog even wat na te soezen voordat ik me moest voorbereiden op een nieuwe lesdag. Al die verschillende gevoelens liet ik passeren. Nog voordat ik naar beneden ging, liep ik naar mijn kantoor om een wastekening te maken. Ik wilde het nog wat meer uitdiepen. Nog meer analyseren. Steeds uitrafelen wat er met me gebeurt, welke gevoelens ik ervaar en welke nieuwe ervaring ik op wil doen. Toen ik begon zat ik nog teveel in mijn hoofd. Mijn gedachten wilden me een bepaalde richting op duwen. Vanaf het moment dat ik me daar bewust van werd ging alles anders. Ik liet het schildersijzer over het papier glijden, helemaal niets verlangend, puur afgestemd op de vrouwen om me heen. Bijzondere vrouwen met allemaal hun eigen uitdagingen. Er ontstond een beeld. Mijn blik viel op 2 vrouwen en een hond. Ik had niet veel tijd om er wat langer mee te zitten en dat voelde ook niet als nodig. Mij bracht het dieper in verwondering. Zo werkt het toch steeds weer. Als ik me werkelijk afstem, als ik me werkelijk open om te ontvangen dan krijg ik exact wat ik nodig heb om verder te gaan.

Mooi zeg, Internationale vrouwendag. Het heeft mij doen beseffen dat ik enorm kan genieten van het werken met vrouwen. Telkens te zien en te ervaren hoe de vrouwen in de lessen dichter bij elkaar komen. Elkaar werkelijk gaan zien en elkaars kwaliteiten eren.

Liefdevolle aandacht schenken via een dag als deze Internationale Vrouwendag is niet nodig. En toch zijn die dagen fijn om even stil te staan. Stilstaan bij onze gevoelens ten aanzien van de ander. Sturen we iemand een berichtje omdat het hoort? Net zoals elkaar op kantoor gelukkig nieuwjaar wensen. Dat voelde voor mij vaak als een verplichte handeling. Of plaatsen we die persoon echt even een moment in ons hart en sturen dan iets vanuit dat gevoel? Je weet vast al wat ik kies.

De energie die ik in de tekening ervaar is die van een jonge vrouw die omhoog kijkt naar de oudere, wijze vrouw. Een grootmoeder. Deed me gelijk denken aan het boek over de grootmoeders. De vrouw die alles al gezien heeft en meegemaakt heeft. Ze straalt rust uit en een diep weten. De jonge vrouw laat zich door haar inspireren. Zo ervaar ik het ook. Ik laat me inspireren door andere vrouwen en zo inspireer ik ook weer andere vrouwen. Een prachtige cirkel. Ik groei in bewustzijn en zie de vrouwen waarmee ik in contact ben ook groeien in bewustzijn. Het is zelfs zo mooi dat we dit weekend voor het eerst een heus evenement hebben georganiseerd met in totaal 11 vrouwen. En niet te vergeten 1 man. De bezoekers worden meegenomen in een Encaustic Art Experience. Een zeer waardevolle toevoeging. Allemaal ontstaan vanuit passie voor het coachen met intuïtieve wastekeningen. De hond in mijn tekening gaf me een grote glimlach. Want vanuit de Tzolkin, de kalender van de Maya’s was de dag dat ik deze tekening maakte een Witte Hond dag. Witte Hond symboliseert loyaliteit, eerst aan onszelf en dan aan de ander. Ik zie nog veel meer in deze tekening en ik ben benieuwd wat er bij jou binnenkomt. Dat kan namelijk totaal iets anders zijn dan wat ik zie. Dat is nu juist zo leuk van die tekeningen. Als we onszelf toestemming geven om ons te laten informeren via een tekening, dan zal dat gebeuren.

Internationale vrouwendag, ook voor mij!