Vorige week was ik een dag op het strand in Zeeland. De stranden daar zijn voor mij bijzonder. Ik ben er vaak geweest. Nu kom ik er veel minder omdat ik met andere dingen bezig ben en de reis me te ver is. Ook woon ik nu 5 minuten van een prachtig bos en laat me door het bos inspireren. Daar zo langs zee lopend, samen met Henri (mijn lief) en mijn zus, brachten heerlijke herinneringen naar boven. We hebben een flinke wandeling gemaakt. Het strand maakt dat ik me heerlijk vrij en jong voel. De wind die hoor mijn haren waait. Soms net ietsje tè waardoor ik niets meer kan zien. Maar ook dat is fijn. Ik kan dan waarnemen op een ander niveau. Mijn zintuigen gebruiken om te ervaren.

Op die stralend mooie dag was het strand bijna leeg. Zo’n handjevol mensen die net als wij, genoten van de natuur. Het viel me op dat, bij elke stap die ik deed, er in het zand een soort van uitwaaiering te zien was van mijn voetstap. Zo bijzonder. Ik zette nog een stap en nog één. Keek toen naar de voetstappen van mijn zus en Henri. Zij hadden het ook. Het was me nog nooit eerder opgevallen dat met één stap de druk op de aarde zo groot is dat er een uitwaaiering ontstaat van ongeveer een meter. Als de druk van mijn voet weg was, vervaagde de uitwaaiering natuurlijk ook weer.

Jee! Wat een helder inzicht. Ik vroeg me direct af: zijn wij ons, de mensen op deze aarde, bewust over de afdruk die we achterlaten? Deed me ook gelijk denken aan mijn ‘Lifedesign in 4 stappen met encaustic’ die ik in het voorjaar ontwikkelde. Daar gaat het ook over stappen zetten. In 4 sessies van 1,5 uur doorloop je zo’n Lifedesign. Elke sessie gaat over een stap of een fase in je leven. Grappig dacht ik, toen ik op het strand liep, dat ik in mijn werk ook met stappen zetten bezig ben.

Toen we verder liepen mijmerde ik daar een beetje over door. Henri weet dat ik dan het liefst niet wil praten maar vooral ervaren, voelen, kijken. Het viel me op dat de mensen op het strand totaal anders reageren dan bijvoorbeeld op straat of in de supermarkt. Iedereen lijkt gefascineerd te zijn door de natuur. Mensen liggen languit, spelen een spel op strand, er is iemand aan het kitesurfen, honden rennen in en uit het water. En elke keer als we iemand passeren, dan lachen we vriendelijk tegen elkaar. Het voelt als een soort natuurlijke verbondenheid.

We weten, zonder woorden, dat de voetstappen in het zand, het uitwaaieren van onze afdruk, noodzakelijk is om weer connectie te maken met onszelf en vervolgens met de ander. Zo heel anders dan vaak op straat. We kunnen de ander echter heel makkelijk iets van onszelf schenken door simpelweg te glimlachen en te groeten. Probeer maar eens om elke keer als je in contact bent met iemand, bijvoorbeeld als je je de hond uitlaat, fietst, wandelt of bijvoorbeeld in de supermarkt bent, groet dan die ander eens of geef een glimlach. Ik weet zeker dat diegene je terug groet of glimlacht.

De glimlach is ook een afdruk van jezelf op de aarde. En stel dat de ander niet terug lacht. Wat gebeurt er dan met je? Voel je je afgewezen? Betrek je het op jezelf? Of vind je dat het aan de ander ligt? Ik herinner me dat nog wel van vroeger. Dan dacht ik dat het altijd aan mij lag. Inmiddels weet ik dat het kijken naar de ander, alleen een spiegel is van mij. Dat wat me raakt, daar mag ik liefdevol naar kijken. Om zo te leven is voor mij heel waardevol. Ik leer elke dag mezelf beter kennen door te herkennen wat er met me gebeurt als ik in contact ben met de ander.
De zee, zo vrij, zo fris, zo magisch, zo woest en toch ook zo kalm. Wat is het toch fijn om die energie weer te voelen.

De zee, het strand, mijn voetstappen in het zand….. wat een waarde, hier….op onze mooie aarde.